Od Karoliny- C.D. Andreasa

- Nie, no co ty? Ja po prostu..., po prostu się nie spodziewałam że ktoś tu jest - powiedziała i próbowałam się nieco uspokoić. dlaczego na bladej twarzy wampira rumieńce muszą być aż tak widoczne?
- Też nie możesz spać? - zapytał
- e.. no..., nie umiałam siedzieć jakoś w pokoju sama - powiedziałam i myślałam tylko o jednym. By on szybko poszedł i by moja zła strona nie wyszła. O wiele łatwiej żyłoby się bez niej... - Ta myśl także przeleciała przez mą głowę
~Nie mów tak - usłyszałam głos w mojej głowie, nie cierpię gdy ona tak robi
~Ale tak jest - odesłałam jej myśl
~Do wyje i wszystko powiem, będę śpiewać jak na spowiedzi, na której nigdy nie byłam i nie będę - ten głos w mojej głowie - taki tajemniczy, a za razem niesamowity i pełny grozy
~Nie!!!!! - dalej myślałam gorączkowo
- Więc mogę tu z tobą posiedzieć? - zapytał ale nieco nieśmiało. Jakby nie wiedział czy zapytać czy nie
- Możesz - uśmiechnęłam się, ale po mojej głowie wciąż krążyły straszne myśli. To jakbym rozmawiała w dwóch światach. Ale z tamtego w którym jest moja druga połowa chciałabym za wszelką cenę uciec
Nagle przestałam myśleć, przypominając sobie że przecież on może odczytać moje myśli. I prawdopodobnie znów byłam czerwona. Starałam się opanować emocje, bo tak nie cierpię kiedy mi puszczają.

<Andreas?>