Akademia Dzieci Lilith

Imię:Nina Nazwisko:San Li Wiek:16 lat Płeć: kobieta Rasa: Księżniczka upadłych aniołów Charakter: Dowiesz się jak mnie poznasz... Moce: Paraliż dotknięciem skrzydeł (tylko jak chce) Hobby:Gra na gitarze (komponuje własne utwory) Ulubiony przedmiot: Łucznictwo, sztuki walki (do samoobrony) Znienawidzony przedmiot: Zielarstwo Historia:Była bardzo miłą, uczynną dziewczyną. Ludzie ją kochali, ale miała wroga. Był to James, zabił ją, bo miał dość tego, że ktoś jest od niego lepszy, a robiąc to zabrał też jej cały dobytek, a była ona księżniczką w mieście Loudis. Po śmierci stałą się najgorszą na świecie księżniczką. Od teraz nienawidziła prawie całego świata. Rodzina:Miała ją jak był człowiekiem Partner: Szuka Upomnienia: 0 Właściciel: peranta Ostatni post:

Usnęłam wtulona w niego jak mała dziewczynka. Nie wiem ile spałam trzy... cztery godziny ? Obudziły mnie krople deszczu bębniące w parapet. Leniwie otworzyłam jedno oko. Brayan nadal leżał przy mnie. Spał. Już na dobre się obudziłam i postanowiłam wyślizgnąć się z jego ramion. Powoli, bez gwałtownych ruchów udało mi się. Ruszyłam wolnym krokiem do łazienki. Umyłam twarz, ogarnęłam włosy i przebrałam się w szeroką, czarną bluzkę, krótkie shorty i rajstopy w małe czaszki. Ostatni raz przeglądnęłam się w lustrze i wyszłam z pomieszczenia. Brayan już nie spał. Stał przy biurku i coś przeglądał.  <Brayan ?>

Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu. - Nie pozbędę się go. Poza tym, wolę sama cierpieć niż kogoś do tego zmuszać – powiedziałam cicho, lecz stanowczo.  - Do niczego mnie nie zmuszasz. Nie mogę znieść widoku tego, jak cierpisz! – niemal krzyczała. Nie otwierałam oczu. - Zrozum. Mój świat nie jest dla ciebie. Prawdę mówiąc nie jest dla nikogo. Sama ledwo to znoszę. Żyję dzięki ułudzie. Proszę, nie niszcz mi tego. Nie mogę znieść już więcej strachu, śmierci i grozy. Chcę zapomnieć o przeszłości i cierpieć w samotności. Nie mam zamiaru nikogo w to wciągać. Zwłaszcza ciebie, Imogen. Zwłaszcza ciebie… - szepnęłam i otworzyłam oczy i rozpłynęłam się w mroku. I tak już za bardzo zaangażowałam Imogen w swój świat. W TAMTEN świat. Przeze mnie znajduje się w niebezpieczeństwie. Nie mogę na to pozwolić. Muszę chociaż nią ocalić. „Odpłynęłam” do swojego pokoju i zmaterializowałam się przed swoim łóżkiem. Usiadłam na nim i oparłam czoło o zgięte kolana. Nie cieszy mnie to, wręcz przeciwni

Witam. Gracz R.I.P. jest chwilowo nieosiągalny, więc tym razem to ja przyjmuję wszystkie opowiadania. Proszę o szybkie nadrobienie zaległości! Ci którzy nie zrobią tego w najbliższym terminie zostaną usunięci! Pozdrawiam, roxette16

Chciałem was zawiadomić, o tym, że przez dwa dni nie będzie roxette16 w domu, więc proszę wysyłać wszystkie opowiadania do mnie na howrse na konto R.I.P Pozdrawiam serdecznie R.I.P

-Nic z tych rzeczy... Mam do ciebie sprawę Raven...- powiedziałem (Rav?)

Całowaliśmy się jeszcze przez dłuższy czas. Tęskniłem za nią i chciałem to okazać- przynajmniej w taki prymitywny sposób. Znów wylądowaliśmy na łóżku  jednak tym razem nie stało się nic co zakłóciło by naszą chwilę wytchnienia. Chwilę razem. -Hiukset- wyszeptałem w jej usta. -Tak skarbie? Oboje byliśmy zdyszani i mówienie przychodziło nam z trudem. -Śpij. -Co? -Śpij. Inaczej nie wiem czy dam radę się powstrzymać. -Większość mężczyzn wykorzystała by okazję. -W takim razie powinnaś się cieszyć, ze trafiłem ci się ja- odparłem całując ją czule. Roześmiała się. -I tak była bym zadowolona. - Z pewnością- zapewniłem.- ale teraz już śpij. Jesteś zmęczona. Jakby na potwierdzenie moich słów ziewnęła szeroko. Wtulona we mnie powoli usnęła. <Hiukset?>

-Graves, miło mi-Wyciągnąłem do niej dłoń, a ona niepewnie ją uścisnęła. -Mi też. To gdzie są te pokoje?-Zapytała się mnie -Chodź-Pociągnąłem ją lekko w stronę wolnych pokoi. Po pięciu minutach byliśmy na miejscu.-O to wolne pokoje.-Pokazałem jej gestem dłoni korytarz z wolnymi pokojami -Dzięki. -Spoko, do usług.-Dziewczyna ruszyła w stronę jakiegoś pokoju-Poczekaj chwile. -Hm?-Odwróciła się -Nie wiesz, gdzie mogę kupić kota?-Zapytałem się jej -Spróbuj szczęścia w sklepie zoologicznym-Powiedziała i weszła do pokoju-Jeszcze raz dzięki! -Ja też dziękuję-Ruszyłem w stronę zoologicznego. Byłem na miejscu po 10 minutach. Wszedłem do środka i się chwilę rozglądałem, zanim znalazłem kotka ukrytego za jakimiś kartonami.  Zapłaciłem i wyszedłem z kotkiem na rękach. W drodze powrotnej minąłem się ze swoją współlokatorką. Chyba mnie nie zauważyła, bo nic nie mówiła. Poleciałem do pokoju. Wbiłem do środka przez okno, które było uchylone. -Słabe zabezpieczenia...-Mruknąłem cicho sam

"Zostać tu tak na... nie to nie dla mnie, tym bardziej że ktoś mógłby ucierpieć, przeze mnie lub przez egzorcystów..." biłam się z myślami, bo na prawdę chciałbym tu zostać, ale z drugiej strony wolałbym żeby nikomu nic się nie stało. Poszłam dalej w głąb akademii. Nigdzie nikogo nie mogłam znaleźć. "Jak umiesz liczyć to licz na siebie.." przypomniało mi się mądre powiedzenie. Szłam dalej jak głupia, aż w końcu wróciłam do punktu wyjścia. Poczekałam chwilkę, aż w końcu kogoś zobaczyłam. Podeszłam nie pewnie, nie chciałam żeby poranna sytuacja się powtórzyła.  "Zobaczysz Brayan... jeszcze mnie popamiętasz..." przeszło mi przez myśli.  Po posturze owej osoby można było poznać iż jest to na pewno mężczyzna. Podeszła do niego i położyłam mu rękę na ramieniu (był obrócony do mnie tyłem). -Przepraszam, mógłbyś mi pomóc? -spytałam, a chłopak się odwrócił. Chłopak był wysoki (a bynajmniej wyższy ode mnie). Jego oczy urzekły mnie... powód: były takie jak moje

[...] Zamrugałam i szybko odsunęłam się od niego o krok. - Przepraszam za wbicie pazurów... - powiedziałam cicho, pochylając głowę i poruszając do tego lekko swym ogonem. - Tak to prawda, że spędziłam już tu trochę czasu, więc jakbyś czegoś potrzebował to daj zanć. - podniosłam głowę i mrugnęłam do niego. Niedbałym ruchem odgarnęłam ciemne kosmyki włosów opadające mi na twarz i uśmiechnęłam się do chłopaka. - A więc, Rav, jak ci się podoba w tym przerośniętym labiryncie, o różnych dziwnych przeszkodach? "Przeszkody" czytaj "uczniowie". - dodałam, gdyż nie byłam pewna czy złapie aluzję. - Niestety dla ciebie faktycznie mogę często na ciebie wpadać, ponieważ nie potrafię za dużo czasu spędzić w jednym miejscu, wśród tych samych osobników... - prychnęłam. - A...no i oczywiście mi też możesz zadawać jakieś pytania jeśli chcesz... Warknęłam pod nosem. - Za dużo mówię, wybacz. <Rav?>

Uśmiechnęłam się lekko. Oczy stały się naturalne.  - Niech ci będzie. Ale niech ona tylko zacznie się do ciebie przystawiać... Możesz się iść z nią pożegnać, tak na zawsze, na wieki wieków. - zaśmiałam się. - Ciekawe z kim będę teraz mieszkać... Ale samej też mi odpowiada. - szepnęłam.  Wpiłam się jego usta. Brakowało mi tego. Brakowało mi jego bliskości.  <Brayan ?>

Skrzywiłem się. -Nie do końca. Zaskoczyła mnie. Nie miałem  na to wpływu- wytłumaczyłem. By zapowiedz dalszym wyrzutom przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem. Z początku się opierała, ale szybko się uspokoiła. -Naprawdę to całe dzisiejsze spotkanie z tamtą ... Nic się nie wydarzyło. Wierzysz mi?-Milczała chwilę, więc dodałem:- Jeśli chcesz możesz się z nią spotkać. Powie dokładnie to samo. <Hiukset? Wybaczysz mi to nieporozumienie ?>

Zajrzałam do jego umysłu. Widziałam w nim scenę, gdy dziewczyna całuje go w policzek. Moje oczy zmieniły kolor na czerwony.  - Ale dałeś się pocałować. - powiedziałam.  Popatrzyłam w jego oczy z dziwnym wyrazem. Widziałam w nich... troskę ? Trochę niepewności ? <Brayan ? Przepraszam, że krótko ^.^ >

- Ooo. Słodkie - Uśmiechnął się, po przeczytaniu jej myśli. - Ktoś nie chce bym odchodził? - Złapałem ją za nadgarstek i lekko przycisnąłem w odpowiednim miejscu, a naturalnym odruchem Kiry, było wyjęcie pazurów z mego ciała i puszczenie mego nadgarstka. Wciąż się uśmiechałem do niej, mając nadzieję, że nie grabię sobie bardziej niż powinienem. - Nie martw się, nie odejdę. - Powiedziałem, ocierając rękę z krwi, i dodałem po chwili. - Jeśli tego nie chcesz. A imię… po prostu mów mi Raven, lub Rav jak to niektórzy wolą. Jak już wiesz, jestem tu nowy, więc często możesz na mnie wpadać. - Zażartowałem. - Często szlajam się po korytarzach, starając się zapamiętać rozkład, bo jak na razie jest to dla mnie jeden wielki labirynt. A ty, zgaduje już sporo tu spędziłaś. Zdajesz mi się przypominać z lekka mnie, ale co tam. Jak masz jakieś pytania to zadawaj, nie gryzę… Zazwyczaj. - Wyszczerzyłem się do niej. <KIra?>

W pierwszej chwili patrzyłem się na nią lekko skołowany. Dopiero po chwili przypomniałem sobie poranny spacer. Wybuchnąłem śmiechem. -Owszem, ale to nie jest to o czym myślisz- zdołałem wykrztusić. -Tak?-warknęła siadając.- A niby czym jest? Chciała zejść z łóżka, ale przytrzymałem ja za ramię. -Rano spotkałem nową. Nie jestem pewien, ale chyba przed kimś uciekała. Pomogłem ją. Instynktownie poczułem, że szpera mi w umyśle. -To wszystko?-spytała nadal wściekła. -Kiedy ją spotkałem doszło między nami do małej szarpaniny. Jednak gdy ją trochę...przytrzymałem doszliśmy do porozumienia. Przyjrzała mi się uważnie szukając śladu kłamstwa. Nie znalazłszy niczego podejrzanego usiadła na łóżku ze spuszczoną głową. -Hiukset, nigdy bym nie zrobił niczego co mogło by cię skrzywdzić. Wiem ile trudu kosztowało cię, by mi zaufać. Nigdy z własnej woli tego nie zmarnuję.- Chwyciłem ją delikatnie za brodę zmuszając by spojrzała mi w oczy. Zobaczyłem w nich niepewność i strach.- Nigdy. <H

Uśmiechnęłam się.  - Jak tak bardzo chcesz. - powiedziałam. - Ale ty sobie nie myśl, że będziesz tak siedział.  Po tych słowach chwyciłam go za krawat od mundurka i zmusiłam do tego, aby się położył.  - Teraz to ty jesteś okropna. - mruknął.  - Nie marudź.- zaśmiałam się. - Nie było mnie przez prawie dziesięć dni, więc muszę się tobą nacieszyć.  Uśmiechnął się, a ja pocałowałam go w policzek.  - Na więcej nie zasługujesz. - powiedziałam. Wtuliłam się w niego i zamknęłam oczy.  - Brayan ? - zapytałam po chwili. - Hmm... - wymruczał, na znak, że słucha. - Czy ty nie przytulałeś się do innej dziewczyny lub się z nią nie całowałeś !? - warknęłam. - Pachniesz demonem. I to żeńskim ! Odsunęłam się od niego gwałtownie.  <Brayan ?>

Uśmiechnęłam się.  - Jak tak bardzo chcesz. - powiedziałam. - Ale ty sobie nie myśl, że będziesz tak siedział.  Po tych słowach chwyciłam go za krawat od mundurka i zmusiłam do tego, aby się położył.  - Teraz to ty jesteś okropna. - mruknął.  - Nie marudź.- zaśmiałam się. - Nie było mnie przez prawie dziesięć dni, więc muszę się tobą nacieszyć.  Uśmiechnął się, a ja pocałowałam go w policzek.  - Na więcej nie zasługujesz. - powiedziałam. Wtuliłam się w niego i zamknęłam oczy.  - Brayan ? - zapytałam po chwili. - Hmm... - wymruczał, na znak, że słucha. - Czy ty nie przytulałeś się do innej dziewczyny lub się z nią nie całowałeś !? - warknęłam. - Pachniesz demonem. I to żeńskim ! Odsunęłam się od niego gwałtownie.  <Brayan ?>

- Siebie liczę akurat jako jedną osobę i nie mogą tylko 3 osoby. - powiedziałem i dodałem po chwili - Czekaj nie..., 3 osób bym za to nie zabił. To lepsze określenie Wstałem by je pochować. Zrobiłem to dość szybko i włożyłem do szafy, którą zamknąłem na klucz. Od razu poczułem się lepiej, zastanawiałem czy nie iść sobie nad jezioro albo do lasu. Lubie się bawić z łowcami w berka w czym zawsze wygrywam. Spojrzałem na Dan i zastanawiałem się czy nie wyjść, ale zdecydowałem tylko usiąść sobie w cieniu. Widać mi było tylko nogi, wyraz mojej twarzy był niewidoczny. Jedyne co dało się zauważyć to to że ze znudzenia się huśtam na krześle. < Kto dokończy? ;P>

Witam!  Chciałabym Wam podziękować za: sześćset postów na naszym koncie. wytrwanie i pomoc w rozwoju ADL. Bez Was było by to niemożliwe! Pozdrawiamy, Administratorzy

Bylem wściekły. Nie tylko na nią, ale również na siebie. Mogłem się spodziewać, ze nie gra czysto, chodź z drugiej strony...zanim mi przypatrzyła dziękowała mi za pomoc. I przyznała mi rację- ta świadomość poprawiała moje samopoczucie i podbudowała zranioną dumę. -Historia lubi się powtarzać- mruknąłem cicho podnosząc się z ziemi. Otrzepałem ubrania i powoli ruszyłem w stronę zamku. Nie sądziłem, że złapię tą psotną dziewczynę- pewnie poszła do administracji czy gdzie tam ja nogi poniosły. I dobrze. To już nie moja sprawa. Trochę się zabawiłem jej kosztem; pomogłem jej, ona mnie skopała. Rachunki wyrównane. Tym bardziej nie spodziewałem się tego spotkania. -Yui- westchnąłem zrezygnowany widząc dziewczynę w korytarzu.- Co ty tutaj robisz?-spytałem opierając się o ścianę. -Czekam na ciebie-odparła ze słodką miną. -Co? Czyżby ie chcieli udzielić ci pomocy? -Oh, chcą, chcą- zapewniła z kwaśnym uśmiechem.- Aż się do tego palą. -Nie chcesz skorzystać?  Wzruszyła ramionami. -Chce tu

-Hiukset-wyszeptałem. Mój głos był stłumiony przez gęstwinę jej rudych loków.- Boże, mogłaś uprzedzić zanim znikłaś. -A co, martwiłeś się?-spytała zadziornie. -Nawet sobie nie wyobrażasz jak. Krążyłem po korytarzach jak dziki. W pierwszych dniach myślałem, że mnie unikasz. -Daj spokój. Nie było tak ciężko. Miałeś mnóstwo osób do towarzystwa. -Żadna z nich nie była tobą- zauważyłem z uśmiechem. Nie odpowiedziała tylko jeszcze raz się do mnie przytuliła. Jednak nic nie trwa wiecznie, jak napisał (lub powiedział?) pewien sławny filozof.  -Dobra, bo się rozczulę- mruknęła zmieszana. -Tak, teraz już wróciłaś- odpowiedziałem kwaśno, co zostało skwitowane serdecznym śmiechem. Usiedliśmy na łóżku przytuleni. Hiukset wypytywała mnie o nowych uczniów. Zawsze była nieufna wobec obcych. Nadal pamiętam nasze pierwsze spotkanie. Potraktowała mnie ostro. Teraz jednak wiem, ze to przykrywka. Pod maska twardej i aroganckiej dziewczyny kryje się wrażliwa osoba. Być możne jestem pierwszym który z

Riley Powód: Decyzja właściciela.

Starałam się. Naprawdę robiłam co w mojej mocy , aby ulżyć Mai, jednak dziewczyna mimo wszystko odpowiadała krótkimi zwięzłymi zdaniami i nadal tkwiła zamknięta za swoja maską skrytości. Podczas pobytu nad jeziorem siedziała zapatrzona w horyzont, zatopiona we własnych myślach.  W końcu wieczorem gdy wracałyśmy z kolacji zebrałam się w sobie i postanowiłam poruszyć te tematy które ją tak dręczą. Tym razem jednak nie dam się spławić. Skierowałam się w rzadko używaną część akademii. Mai automatycznie poszła za mną. Gdy się zatrzymałam o mały włos a wpadła by na mnie. Zaczęła przepraszać, ale przerwałam jej stanowczo: -Mai, musimy pogadać. -Co? Gadałyśmy niemal cały dzień- zauważyła trochę zaskoczona i zaniepokojona moim zachowaniem. -Nie, to tylko płytkie gadki. W sumie bardziej przypominały monolog niż dyskusje.  -Przeprasza. Jeśli to chodzi.. Poprawię się. -Mai!-niemal krzyknęłam.- Nie masz się poprawić. Nie chcę , abyś udawała, by poprawić mi samopoczucie. Chce ci pomóc. Widz

-Brayan ! -chłopak zatrzymał się ale nie odwrócił się do mnie. Podbiegłam do niego, złapałam go za ramię i pociągnęła tak, że musiał się do mnie odwrócić. Ale ja nie mogłam spojrzeć mu w oczy, bo on oczywiście.... miał rację. -Dziękuję -stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek- za to że mnie uratowałeś i pomogłeś -on ciągle milczał. Zacisnęła dłoń w pięść, wzięłam zamach i uderzyłam go w brzuch. -Ej, a to za co ?! -oprzytomniał. -Za to że masz racje... -uśmiechnęłam się, ale wątpię że to zauważył. Pobiegłam do przodu nie patrząc się na niego, ciągle byłam uśmiechnięta.  Podeszłam do dużych drzwi wejściowych, popchnęłam je a te, z oporem ale się otworzyły. <Brayan?>

W Akademii nie było mnie kilka dni. Musiałam wyjechać, w sprawach rodzinnych. Gdy przekroczyłam jej próg zamarłam. Było trochę inaczej. Więcej osób, różne rasy. Do moich nozdrzy dotarł ostry zapach demonów, wampirów, zaklinaczy, gryfów, wiedźm, wilkołaków. Na moją twarz wpłynął grymas. Prychnęłam, gdy przeszłam koło grupki dziewczyn, które coś szeptały na mój temat. Miarowym krokiem ruszyłam do pokoju. Po kilku minutach dotarłam przed drzwi. Otworzyłam je z impetem. Po rzeczach Nuali nie zostało śladu. Westchnęłam ciężko i opadłam na łóżko. Nie wiem ile tak leżałam. Kilka minut, godzin ? Nagle drzwi lekko otworzyły się, a ja poczułam znajomy zapach. Bardzo znajomy... - Brayan ? - wyszeptałam.  Odwróciłam głowę w stronę chłopaka. Uśmiechał się szeroko. Szybko zerwałam się z łóżka i rzuciłam się na niego.  - Tęskniłam. - wyszeptałam.  < Brayan ? Przepraszam, że długo nie pisałam. >

Otworzyłam drzwi do pokoju Arrana - Arran, nie widziałeś jakiejś małej czarnej książeczki, pustej w środku? - Rozejrzałam się po pokoju. Arran leżał na łóżku. Ktoś nowy stał obok ściany. Fiolki z krwią stały tak jak zwykle. Wróć. Ktoś nowy stał pod ścianą. - Tą którą masz w ręce? - Arran rzucił obojętnie jakby ignorował tego "kogoś". - Podobną tylko trochę większą i pustą w środku - odpowiedziałam, a on przecząco pokręcił głową. - jak widać nie. - Odwróciłam się w stronę "kogoś" i przyjrzałam mu się uważnie. Zauważył to i skrzywił się lekko. - Jestem Dan. - Shinu - odpowiedział krótko i jakby z przymusu. - Niech zgadnę już zabronił ci dotykać fiolek - Shinu pokiwał lekko głową. - Nie przejmuj się tylko 3... 4 osoby mogą ich dotykać. W tym 3 to on sam. - uśmiechnęłam się lekko, nadal stojąc w progu. ( Arran, Shinu? )

- A więc co dokładnie tu robisz? - Zapytałem, teraz już spokojnie, lecz wciąż z widniejącym uśmiechem na mej twarzy. - Bo skoro się nie stęskniłeś za mną, co jest mało prawdopodobne, a grzybów raczej też nie zbierasz… w takim układzie zostaje a. Jesteś tu w tajemnicy, z swą dziewczyną, lub b. Szukasz osoby do pożywienia się, chodź oprócz mnie, nikogo tu nie ma. <Damien? Sorka że słabej jakości>

- Strasznie wrażliwa idiotka, która lubi koty, boi się pająków, niedawno zabito jej najlepszą przyjaciółkę. I ma dziwne mniemanie o sobie.- wzruszyłam ramionami.- Tyle możesz wiedzieć. Reszta... Ci nie potrzebna.- szepnęłam. Popatrzyłam na niebo. Było lekko zachmurzone, było widać słońce. Idealna pogoda jak dla mnie. - Idę. A ty masz znaleźć mi koteczka. [ CD? :3]

- Nie martw się, przecież nie widzimy się ostatni raz w życiu - powiedziałem chociaż mi nie podobało się to równie mocno jak jemu - Do zobaczenia Wyszłam zamykając za sobą drzwi. Westchnęłam. Nie chciałem odchodzić ale cóż...., zobaczymy się później, a i trzeba było już się śpieszyć na lekcje. Weszłam szybko do pokoju, zabrałam szybko jakieś czyste ciuchy i poszłam pod prysznic. Wyszłam dość szybko. 15, 20 minut. Powoli wyszłam i uszyłam w kierunku sali Życia wśród ludzi. Nie spóźniłam się na tą lekcje. Siadłam w klasie. Lekcja była..., nudna..., monotonna..., prawie w trakcie zasnęłam. Sama technika, praktykę by się jeszcze dało przeżyć.... Gdy już wyszłam z sali byłam nieźle zmęczona, a to moja pierwsza lekcja. Przetarłam rękami twarz i na kogoś wpadłam z tego zamyślenia...., zmęczenia...., znudzenia.... - Przepraszam - wymamrotałam dość cicho < Teraz może dokończyć kto chce ;P>

Tylko westchnąłem posmutniały.Chciałbym jeszcze chwilę z nią zostać, lecz płynący czas i obowiązki muszą to jak zwykle zepsuć. -Zaczekaj!-wyrwałem z zamyślenia,dy Karolina prawie przekroczyła próg mojego pokoju. Jedną ręką przytrzymałem ją za nadgarstek,a drugą wsunąłem w jej włosy.Pocałowałem ją na pożegnanie. -Teraz możesz już iść.-oznajmiłem z nie chętną przegraną w głosie i skuliłem głowę. Czułem się zrezygnowanie.Zupełnie,jakbym był aniołem i ktoś by mi podciął skrzydła.Chciałem żeby została jeszcze na parę krótkich chwil chociaż,ale niestety tak się nie dało,bo prędzej czy później przyszedłby do naszych pokoi ktoś z akademii z powiadomienie,że jesteśmy spóźnieni na lekcje i musimy szybko wracać do klasy,więc jak widać morał tego jest prosty do zrozumienia:"W życiu nie wszystko układa się tak jak chcemy i musimy to przyjąć z pokorą bez względu na to,że smutek w gardle kuje..........." {Karolina cd?}

Ruszyłam za Imogen, która cały czas trajkotała o różnych błahostkach. Ja zbytnio się nie włączałam do rozmowy, choć częściowo jej słuchałam. Spojrzałam tęsknie na wodę. - Egzamin może być nawet co drugą lekcje. Mają do tego prawo. A poza tym ostatnio było dużo nowego materiału – wyjaśniłam cicho. - No niby tak, ale po co ich robić tak dużo? Jakbyśmy nie mieli nic lepszego do roboty niż kucie na egzaminy – jęczała. Wzruszyłam ramionami. - Większość lekcji jest banalnych. Sztuki walki, języki, sztuka, zielarstwo, łucznictwo, szermierka… itd. – wyliczałam. - A wiedza o przeszłości? – spytała cicho. Spięłam się. - Nie. To nie dla mnie – odparłam krótko ucinając temat. Nie miałam zamiaru do tego wracać. <Imogen?>

Z Mai spotkałam się dopiero po piątej lekcji- albo nie mogła mnie znaleźć, albo mnie unikała. Bez względu na przyczynę ucieszyłam się na jej widok i postanowiłam pominąć ten nie wygodny problem. -Cześć. Dobrze, ze jesteś. -Tak?-spytała rozbawiona. -Niestety mam teraz języki starożytne-powiedziałam ze smutkiem.- Wiem, że te lekcje zawsze mamy wspólnie. -Nie rozumiem, czemu traktujesz je jak karę boską? Zajęcia są nie najgorsze. Prychnęłam oburzona. -Dobrze ci mówić. Tobie jakoś się wiedzie. A ja? Uczyłam ich się przez większość część swojego życia i do tej pory nie umiem za wiele. -Nic dziwnego skoro się nie przykładasz. -Jestem pilna uczennicą- zaprzeczyłam.- To nie moja wina , że nie mam głowy do języków. Od tego będziesz ty. -Ja? -Tak. Ja wolę łucznictwo. Gawędząc wesoło doszłyśmy do sali wykładowej. Zaraz po nas przyszła nauczycielka. Ją sama lubiłam, choć nie rozumiałam połowy z tego co mówi. Może właśnie dzięki temu? Po godzinie wyszłam z klasy w jeszcze gorszym nastro

Poszła machając mi przez ramię na pożegnanie. W odpowiedzi uśmiechnęłam się blado. Jednak kiedy zniknęła za zakrętem, uśmiech zniknął z mojej twarzy. Wycofałam się w cień i patrzyłam za nią. Nie mogę się zgodzić na kolejną pomoc. Jej krew cały czas buzowała mi w żyłach, ale nawet to nie wystarczy na zbyt długo. Poza trym, zbyt wiele ukąszeń prowadzi do niezbyt przyjemnych powikłań. Potrząsnęłam głową i z wampirzą prędkością popędziłam do siebie. Chwyciłam parę książek i w zamyśleniu ruszyłam na swoją pierwszą lekcję; języki starożytne. Cały czas planowałam sobie wszystko w głowie. W najgorszym wypadku musiałabym jutro znowu zapolować. Ale nie zgodzę się na dawstwo Imogen. Weszłam do prawie pustej jeszcze klasy, usiadłam w cieniu i patrzyłam przed siebie popadając w częściowe otępienie, dzięki któremu mogłam przetrwać to życie. <Imogen?>

Patrzyłam się na nią lekko zszokowana. To prawda, ze nie najlepiej zniosłam wczorajszy wieczór. Świadczy o tym mój ostatni sen. A raczej koszmar. Ale, żeby śmierć..? Cóż, tego w najmniejszym stopniu się nie spodziewałam. Przekręciłam się na krześle by znaleźć wygodną pozycję. Po kilku nie udanych próbach poddałam się. -Mai, silą byś mnie musiała powstrzymywać od kolejnej próby pomocy. Bez względu na konsekwencji- powiedziałam to tak stanowczo i pewnie, ze prawie sama w to uwierzyłam.- Może na serio ma w sobie sporo z anioła? Kąciki jej ust uniosły się niepewnie. Uśmiechała się z przymusem, ale lepsze to niż nic. -No, mam nadzieję, ze wampiry jadają normalnie, bo sama w siebie tego nie wcisnę-stwierdziłam wskazując talerz przed sobą. Kolejny kwadrans upłynął w przyjaznej atmosferze- zajadając się kanapkami ( okazało się, że wampiry- mimo, że potrafią się bez tego obejść- mogą jeść to co zwykli ludzie) rozmawiałyśmy na luźne i bezpieczne tematy( szkoła, uczniowie , nauczyciele, lekc

Przez chwilę gapiłam się tępo w blat. Przetarłam dłońmi zmęczoną twarz. Mimo, że nie potrzebuję prawie wcale snu, nie spałam od około tygodnia, co dawało się we znaki. Westchnęłam. - Imogen… jestem ci bardzo wdzięczna za to, co zrobiłaś, ale nie mogę od ciebie przyjąć ponownie takiej pomocy. To nie jest bezpieczne dla żadnej z nas. Poza tym, wiem i widzę, jak na to reagujesz. Nie zasługuję na takie poświęcenie. - Mai… - zaczęła, ale jej przerwałam. - Nie. Naprawdę. Po prostu… po prostu nie chcę nikogo zabić – powiedziałam cicho z zamkniętymi oczami, odchylając się na krześle do tyłu. <Imogen?>

Szliśmy przez las w całkowitym milczeniu. Miałem ochotę wypytać ją przed czym uciekała  ale... bałem się, że wtedy ucieknie. I nici z odpowiedzi. Dlatego prowadziłem ja przez budzący się las  w stronę Akademii. Coś mi mówiło, ze będzie tam pasować jak ulał. Gdy wyszliśmy z gęstwiny drzew w naszym polu widzenia ukazał się spory, wybudowany z ciemnego kamienia zamek. -Witamy w Akademii Dzieci Lilith- powiedziałem wskazując na budowlę.- Nie czekaj na fanfary i gorące powitanie. Zignorowała mnie i ruszyła dalej. Mimo, ze była zmęczona przedzierała się przez las z niemałą determinacją. Jej postawa mnie bawiła. Była uparta jak stary, wyleniały osioł a jednocześnie niebezpieczna jak pantera i przebiegła jak lis. Niebezpieczna kombinacja. -Hej, Yui!- zawołałem doganiając ją. Postanowiłem zaryzykować kilka pytań.- Skoro doprowadziłem cie do akademii, które w twoim przypadku jest bezpiecznym schronieniem... -Nie potrzebuję schronienia- warknęła, a jej czarny ogon niespokojnie zawirował. -

Przez chwilę gapiłam się tępo w blat. Przetarłam dłońmi zmęczoną twarz. Mimo, że nie potrzebuję prawie wcale snu, nie spałam od około tygodnia, co dawało się we znaki. Westchnęłam. - Imogen… jestem ci bardzo wdzięczna za to, co zrobiłaś, ale nie mogę od ciebie przyjąć ponownie takiej pomocy. To nie jest bezpieczne dla żadnej z nas. Poza tym, wiem i widzę, jak na to reagujesz. Nie zasługuję na takie poświęcenie. - Mai… - zaczęła, ale jej przerwałam. - Nie. Naprawdę. Po prostu… po prostu nie chcę nikogo zabić – powiedziałam cicho z zamkniętymi oczami, odchylając się na krześle do tyłu. <Imogen?>

Zdusiłam jęk rozczarowania i wymruczałam coś pod nosem. nie chciałam, aby tak to wypadło. Na początku o jej życie spytałam się tylko z chęci podtrzymania rozmowy, ale później... poczułam, że ma ona duże znaczenia. I ogromnie mnie zaintrygowała. -Dobra, to...Jest już późno i jeśli dobrze się czujesz pójdę się położyć- powiedziałam po kilku minutach niezręcznej ciszy. -Jasne. Dobranoc. Szłam do swojego pokoju walcząc ze sprzecznymi myślami. Nie pomagało mi osłabienie po utracie krwi- choć nie doznałam dużych szkód z pewnością stanie się "przekąską" wampira nie nastrajało nikogo. Gdy otworzyłam drzwi swojego pokoju i zobaczyłam swoje łóżko poczułam zmęczenia, ale przez dobrą godzinę nie mogłam zasnąć. Rozmyślałam nad przeszłością Mai. Co ją takiego mogło spotkać, że nie chciała o tym mówić? W końcu zasnęłam- było wpół do piątej. Był to niespokojny sen- przez ponad godzinę drzemki męczyły mnie obrazy krwi, kłów, rozszarpywanych gardeł. Jednym słowem- wampirów. Obudziłam się

Zmrużyłem lekko czoło. - Zależy kto pyra – powiedziałem cicho. Uśmiechnęła się lekko. - Marika. Jesteś Shinu? - Tak – powiedziałem po prostu. - Co tu robisz? – spytała ciekawie.  - Nie twoje sprawa – odparłem sucho i odwróciłem się odchodząc. <Marika?>

Nie miałam najmniejszego zamiaru zgodzić się żeby ten koleś zaprowadził mnie do jakiejś akademii... najpierw nie che mnie puścić, a później próbuje mi pomóc... Coś mi w nim nie pasowało. -Wiesz co sama sobie poradzę, nie potrzebuję twojej pomocy -odwróciłam się dumnie i zrobiłam jeden krok do przodu. -Jak chcesz, ale wątpię, że poradzisz sobie tutaj sama. -Nie wiesz o mnie nic więc nie mów z czym sobie poradzę a z czym nie! W tej samej chwili przypomniałam sobie przed kim uciekam. On ma race nie poradzę sobie, jestem za słaba. Wzięłam głęboki wdech, zacisnęłam pięści i odwróciłam się do chłopaka. -Prowadź do tej akademii. -Ooo to jednak się zdecydowałaś a myślałem już, że będę musiał wracać sam. -Ale ostrzegam, zrób tak jeszcze raz to pożałujesz tego. -Ale o co ci chodzi? Nie odpowiedziałam nic, tylko warknęłam w jego stronę. Brayan -dziwne zapamiętałam jego imię..- szedł przodem, ja trochę z tyłu. Całe szczęście ani on ani ja nie odzywaliśmy się i szliśmy w spokoju i ciszy

-Nie. nie stęskniłem się za tobą- uśmiechnąłem się tak samo jak Haile -Tak, tak, jasne- zaśmiał się -No na prawdę- powiedziałem -Taaa- odpowiedział drwiąc sobie ze mnie -A weź gin, przpadnij- powiedziałem Zaczęliśmy się śmiać i rozmawiać (Rav ^^? (Haile))

-Zabrała mi kotka...-Powiedziałem smutnym głosem i się roześmiałem po chwili sam do siebie.-Ciekawe co by mi zrobiła, jakbym przyszedł do pokoju, akurat jakby byli u niej ci rodzice zastępczy... Chyba by zaczęła grać na skrzypcach, albo na pianinie po nocach.-Znowu się zaśmiałem i poszedłem przed siebie.  Spojrzałem jeszcze raz na grafik, którego "będę przestrzegać" i stwierdziłem, że nie chce mi się na razie iść jej po wkurzać. Trafiłem po dziesięciu minutach nad jezioro. Posiedziałem tam ze dwie godziny i wróciłem do pokoju. Posiedziałem tam chwile w samotności, ale weszła ta dziewczyna. -Może byś się przedstawiła ogólnie? (Kanade?-Nie wybaczę Ci tego, że ukradłaś mi kotecka...)

Powoli usiadłam. Nie widziałam czy z powodu jego zachowania cieszyć się. Objęłam go od tyłu i westchnęłam bo trzeba było wstawać. Powoli wstałam i zaczęłam zbierać ciuchy z pokoju. Gdy miałam już wszystko powoli zaczęłam się ubierać. Wezmę prysznic u siebie. Muszę się jeszcze obudzić, bo mam wrażenie że dalej śpię. Siadłam jeszcze na łóżku koło niego. niestety wszystko kiedyś się kończy. Nic nie trwa wiecznie, czego z całego serca żałuję. Przetarłam oczy rękami. Wstałam i podeszłam do drzwi - Chyba się będę powoli zbierać.... < Andreas?>

Leżałam na dachu Akademii i patrzyłam w gwiazdy. Coś w nich było... coś co mnie uspokajało. Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Zwiesiłam się z dachu i popatrzyłam czujnie. Niby nic nie ma , a jednak kogoś słyszałam, prawda? odepchnęłam się i wylądowałam na ziemi. Rozejrzałam się ponownie. Coś poruszyło się na drzewie. - Mam cie - szepnęłam i pobiegłam w kierunku tego drzewa Stał przy nim ni demon, ni anioł. Powiedzmy facet z czarnymi skrzydłami. - Hej... - mrukęłam - Hej - rzucił zdziwiony moim widokiem - Ktoś ty...? - Nie ważne - rzuciłam rozpoznając kolesia - Shinu Prawda? < Shinu? >

Leżeliśmy tak razem wtuleni w siebie nawzajem w kompletnej ciszy i spokoju. Nic nie dałoby rady przerwać nam tych chwil. Myślałem nad tym dlaczego przy Karolinie stałem się 'inny' i jak to w ogóle możliwe. Przecież jak pamiętam, to jeszcze pół roku temu popalałem papierosy tak dla delektacji ich smakiem, a także zabijałem tak dla zabawy. Wie, że różnic pomiędzy mną kiedyś, a teraz jest wielka i sam się sobie dziwię, że dopiero teraz to do mnie dotarło. Jednak w tym momencie nie chciałem o tym myśleć, odganiałem od siebie te myśli. Wolałem się cieszyć, że już taki nie jestem, a to dzięki temu, że Karolina wkroczyła do mojego życia i wszystko przewróciła do góry nogami, co raczej wyszło dla mnie na dobre. Ale zostało jeszcze parę rzeczy, których ja sam będę musiał się pozbyć i wiem już od czego zacząć........ Lekko odsunąłem Karolinę na poduszkę, wstałem i sięgnąłem do walizki. Gdzieś na jej dnie leżała zapomniana przeze mnie paczka papierosów. Gdy trzymałem ją w dłoni, stanęła

Nie wiem co mnie podkusiło do spaceru. Była przecież szósta. Nad ranem. Kto o tej godzinie jest już na nogach? Cóż, chyba nie tylko ja. Już kilka minut przed spotkaniem usłyszałem podejrzane odgłosy. Jakby ktoś przedzierał się przez las. Postanowiłem umilić sobie poranną wycieczkę i "spotkać się" z nieznajomym. Przeciąłem mu drogę. A raczej- jak się po chwili okazało- jej. Wpadła na mnie, ale zaraz odskoczył zaskoczona i ... przestraszona? Postanowiłem zignorować jej strach i trochę zabawić się jej kosztem.  Uśmiechnąłem się figlarnie robiąc krok w jej stronę i błyskawicznie łapiąc ją za ramię, by nie mogła uciec.  Nie widziałem jej twarzy- zasłaniał ją kaptur nasunięty głęboko na głowę, ale po kilku bezskutecznych próbach uwolnienia się z mojego chwytu  spadł na ramiona. Wtedy mogłem przyjrzeć się jej dokładnie. Dziewczyna była o wiele niższa ode mnie i mniej więcej w moim wieku- mogła mieć 17 lub 18 lat. Jednak postarzały ją oczy- jakże wyjątkowe, muszę przyznać.  Jed

Było około 6 rano. Egzorcyści... nie dadzą żyć demonowi. Od kilku godzin próbowałam im uciec, ale zawsze jakimś cudem doganiali mnie. Na początku biegłam przez miasto, które znałam całkiem dobrze. Później obrzeżami, lasem i dalej przed siebie. Po 2-3 godzinach biegu nie dałam rady nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Nałożyłam kaptur na głowę i próbowałam przypominać zwyczajnego 'spacerowicza'. Prawie mi się udało, gdyby nie mój ogon (tak, tak Yui posiada ogon). Zaczęłam znowu uciekać gdy wpadłam na kogoś. Nie widziałam dokładnie twarzy tej osoby, ale wiedziałam że jest to mężczyzna. <Ktoś dokończy, jakiś chłopak chcący uratować Yui? ^^>

Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się pod nosem. Jeden szczery. Widać, że nie lubi nowych. Przewróciłem w duchu oczami. Ale przynajmniej mówi wprost. Wszedłem do pokoju. - Shinu – odparłem cicho i oparłem się o ścianę. Rozejrzałem się dopiero uważniej po pokoju. Nie był wielki, ale fajny. Westchnąłem cicho. Nienawidziłem być nowy wśród ludzi. - Słuchaj. Ani ty, ani ja nie lubimy takich sytuacji. Więc może miejmy to wreszcie z głowy? – spytałem lekko zmęczonym tonem. Dość się w życiu naużerałem z potworami. Teraz chciałem, by to mnie ominęło. Chociaż chwila spokoju. <Arran?>

Imię: Yui Nazwisko: Suguro Wiek: 18 lat Płeć: Kobieta  Rasa: Pół demon, pół człowiek Charakter: Wredna, niezbyt miła, uparta, odważna, inteligentna, tajemnicza, czasami zamknięta w sobie, pewna siebie, skryta.. (Chociaż jeżeli uda ci się ją bliżej poznać to się przekonasz jaka jest na prawdę...) Moce: Kontroluje czarny ogień który pojawia się gdy jest wściekła bądź podczas używania katany (w której jest zaklęta część jej mocy) Hobby: Drażnienie się z innymi, rysowanie, gotowanie  Ulubiony przedmiot: Sztuki Walk  Znienawidzony przedmiot: Wiedza o przeszłości  Historia: Jej matka zmarła podczas porodu, więc wychowała się u obcych. Wychowali ją egzorcyści. W wieku 14 lat dowiedział się kim jest i uciekała. Później trafiła do akademii która nauczyła ją jak ma posługiwać się swoją mocą, lecz zdarzył się mały wypadek i cała akademia się spaliła (można się domyśleć że to wina Yui). Po jakichś 2 latach przypadkiem trafiła tutaj. Rodzina: Ojciec był demonem, matka śmiertelniczką,

Nuala  Athern Powód: Decyzja właściciela.

Uśmiechnęłam się. -Ja Ciebie też-odpowiedziałam, ale dalej miałam zamknięte oczy i nawet się nie poruszyłam.  Czułam to od samego początku, gdy zauważyłam go po raz pierwszy. Tylko, że wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam, a teraz wiem i mogę się tym cieszyć. Teraz już nie musiałam tego ukrywać, ani tłumić w sobie.  Mogłam to po prostu powiedzieć, pokazać. Zawsze twierdziłam, że ja nie zasługuję na miłość, ale było to inaczej... Musiałam poczekać, na tę do właściwej osoby i myślę, że już ją znalazła. Myślałam kiedyś tylko, że wybrani zasługują na długą, szczęśliwą miłość. Teraz widzę, że cały czas tkwiłam w błędzie, że ja też mam prawo do szczęścia, tylko moje życie czekało na odpowiednią osobę. Myślę, że właśnie ją znalazłam. Myślę, że to jest idealna osoba, ta o której marzyłam. Nie..., nie myślę...., ja to wiem, jestem tego pewna jak tego, że jestem wampirem... <Andreas?>

Wróciłem do pokoju, a tak jakbym nie miał dość problemu nowy koleś. Skąd wiedziałem, że nowy? 1. Nigdy go nie widziałem. 2. Nikt do mnie nie wchodzi bez zapowiedzi. -Nowy?-Zapytałem otwarcie Przytaknął skinieniem głowy. -Jestem Arran. Jak widać, chyba będziemy tu razem i jeśli mogę Cię prosić tylko o jedną rzecz. Nie ruszaj mojej krwi, bo tego nie toleruje-Powiedziałem, bo nie lubię owijać w bawełnę. Westchnąłem i nie zważając zbytnio na jego reakcje, wziąłem wielkie lustro, które stało na środku. Otworzyłem portal i lustra nie było. -I tak miałem to wyrzucić. Nie lubię poznawać nowych ludzi. Nawet nienawidzę, więc przykro mi, nie będę dla niego słodki jak cukierek przez to, że jest nowy. Usiadłem na swoim łóżku i gapiłem się jakby nigdy nic pustą ścianę przed sobą. <Shinu? ^^>

A jednak. Nie wiem, jak to możliwe, ale się zakochałem, tak sam z siebie, a nie, że na przykład musiałem, czy coś podobnego, o nie, to na pewno nie.  Ja chyba po raz pierwszy czuję do kogoś prawdziwe uczucia. A mówili, że skoro jestem dzieckiem króla zła to nie potrafię nawet udawać żalu.  Ciekawe, co by teraz powiedzieli. Byli ci, którzy sądzili, że nawet nie wiem, co to miłość i byli tacy, co przestrzegali mnie przed tym uczuciem. Jak przypominam sobie słowa mojego przyjaciela z poprawczaka, to nie mogę uwierzyć z kim kiedyś spędzałem wolny czas. Cały czas powtarzał mi jedno zdanie: "Nie zakochuj się, bo miłość to tylko bezsensowna ekstaza, a kobiety służą tylko do jednego......"  Jakbym go znów spotkał, bądź usłyszał to dałbym mu pięścią w pysk.  Każda dziewczyna jest wyjątkowa, tylko trzeba poszukać trochę i wtedy znajdzie się swój 'ideał'. Ja już swój znalazłem.   Leżała wtulona we mnie jak tatuaż. Czułem bicie jej serca przy moim i jej ciepły, wolny oddech

Cóż, nie ma to jak dom… ? Prychnąłem do siebie. Rzuciłem niewielką torbę obok swojego łóżka. Cóż, gdzieś musi w końcu zamieszkać. Trochę znudziło mi się hipnotyzowanie obsługi hoteli. A, jak sądzę, ci na górze też mu nie odpuszczą. Nadęte bałwany. Wyszedłem na niewielki balkon przylegający do pokoju. Przymknąłem oczami i lekko zatrzepotałem skrzydłami. Może nie będzie tu tak źle. Przynajmniej niebo jest czyste. Stróży też się tu raczej nie spodziewam. A poza tym, co by mogli mi zrobić? Zaśmiałem się cicho, groźnie. Powinni się uczyć na błędach.  Stałem tak przez chwilę uważnie rozglądając się dookoła. Nagle usłyszałem jak otwierają się drzwi. Odwróciłem się spokojnie patrząc na osobę w przejściu. <dokończy ktoś? Może nowy współlokator?>

Odwróciłam wzrok. - Nie chcę o tym mówić – powiedziałam zmienionym głosem. Czułam na sobie zaskoczony głos Imogen.  - Ale… - Nie. Nie mówię o tym – powiedziałam stanowczo. - Co się stało? – spytała cicho. - Po prostu o tym nie mówię. To nie jest historia do pogawędek – powiedziałam twardo, patrząc jej ostro w oczy.  <Imogen?>

Rano powoli uchyliłam oczy czując dotyk na policzku. Nie chciałam wstawać. Było mi za dobrze by chodź by się ruszyć. Wtuliłam się w niego chcąc spać dalej, Chciałam by to się nie kończyło, by trwało wiecznie. Przynajmniej nie chciałam jeszcze wracać do rzeczywistości. Nudnej..., szarej... rzeczywistości, w której każdy dzień wygląda tak samo ponuro... i smutnie... Znacznie bardziej wolałam "ten świat" przyjemny..., spokojny..., szczęśliwy... Wolałam by czas się zatrzymał, by stanął i nie ruszył , by można było przeżywać więcej takich chwil. Mój wzrok powoli powędrował dookoła w końcu jednak zdecydowałam, że nie chcę jeszcze wstawać i znów zamknęłam oczy. Nie zasnę, ale przynajmniej jeszcze poleżę chodź chwilę. <Andreas??>

Bez wątpienia była to jedna z 'niezwykłych' nocy z mego życia. Wiem, że może zbytnio się w to wciągam, ale nie umiem inaczej. W ogóle czuję się, jakby Karolina rzuciła na mnie urok, bądź zmieniła karty mego lody, bym spotkał ją. Tak czy inaczej nie obchodzi mnie to. Ważniejsze jest to, że jest tu ze mną i to, że...........kocham ją..........! *Rano............*  Nie wiem, o której godzinie się obudziłem, lecz pamiętam, że słońce wdzierające się przez okno rozjaśniło powoli pokój coraz bardziej i bardziej, aż przepędziło całą będącą w nim ciemność do kątów i innych zakamarków. Nasze ciuchy były porozrzucane prawie wszędzie, a pozbierać ich nie miał kto oczywiście. Jak zwykle piękna Karolina spała kurczowo we mnie taka..............naga,..............wręcz nienaganna..........  Delikatnym gestem osunąłem na bok wszystkie kosmyki włosów z jej twarzy, a zwłaszcza oczu. Patrzyłem, jak na jej ustach powoli promienieje lekki uśmiech, a na policzkach rozjaśnia się delikatny rumienie

-No co? -Nic, nic.-Uśmiechnęłam się.-A, właśnie. Masz ty grafik. W tych godzinach nie możesz być w pokoju.  -Niby czemu? -Muszę mieć spokój. Dziś przyjedzie moja rodzina zastępcza. -To czemu w innych pokojach ma mnie nie być? -Próby, nauka, rozwikłanie pewnej zagadki...-Powiedziałam znudzona.-Masz.-Podałam grafik. -Aha...-Szepnął. -Właśnie.-Odpowiedziałam, strasznie cicho.-Pokaż tego kota.-Podał mi go. Pogłaskałam go, a on na moment zasnął. Wzięłam go do swojego pokoju i położyłam na łóżku. [Graves? Nie poradzisz sobie, ona jest strasznie natrętna]

Imię: Shinu Nazwisko: Yagami Wiek: 18 lat Płeć: mężczyzna Rasa: upadły anioł Charater: cichy, skryty, inteligentny, buntowniczy, niebezpieczny, tajemniczy, zamknięty w sobie, arogancki, uparty, pewny siebie, odważny, wiecznie zamyślony... zresztą, jak go poznasz, to się przekonasz... Moce: władza nad krwią, mrokiem i muzyką. Gdy chce, jego słowa i rysunki ożywają. Potrafi czytać w myślach i opętać czyjeś ciało. Zmiany w ducha. Miewa wizje, potrafi narzucić komuś jakiś obraz, stworzyć iluzję jakiegoś miejsca, wydarzenia, uśmierca i zadaje ból umysłem i wolą.  Hobby: Muzyka, rysowanie, czytanie, mrok, cmentarze,śmierć  Ulubiony przedmiot: Sztuka, języki starożytne, wiedza tajemna Znienawidzony przedmiot: wiedza o przeszłości Historia: Urodził się na ziemi, jego rodzice byli aniołami. Chcieli go wychować na anioła stróża. Jednak on miał inne plany. Uciekł. Zaczęli go gonić, aż w końcu postanowili go zabić. Jednakże go przecenili. Zabił swoich rodziców i ludzi, którzy go ś