Akademia Dzieci Lilith

Uśmiechnąłem sie łobuzersko. -Skad pomysł, że to ona miałaby się zakochać... -Brayan!-sapneła nieco gniewnie, ale z nutką rozbawienia. -Spokojnie-powiedziałem cicho całując ją.- Żebym zakochał się w kimś innym niż ty mósiałbym nigdy wcześniej cię nie widzieć. -Jesteś uroczy. -Doceń to. Mimo , że jesteś cudna nie wiem na ile poświęceń mnie stać. <Hiukset?Co ty na to?>

- Wyglądasz w tym uroczo.- zaśmiałam się.- Ale to nie zmienia faktu, że nie powinieneś za mną lecieć. To moja sprawa, i chcę pomścić MOJĄ przyjaciółkę.- uśmiechnęłam się, i pocałowałam go w policzek.- Ale dzięki za troskę. [ Charles?]

Szłam korytarzem. Nagle, gdy wyszłam zza rogu wleciał we mnie nietoperz. Upadł na podłogę, a ja zachwiałam się niebezpiecznie. Gdy równowaga znów wróciła, spojrzałam na nietoperza. Zmienił się w człowieka, wstał i otrzepał z kurzu. - Patrz jak latasz. - zawarczałam. Kolejny wampir. Spojrzal na mnie. - Mam się bać ? Bo co ? Jeszcze mnie ugryziesz ? - zaśmiał się. - Jeśli chcesz tego, aż tak bardzo. - A imię swojego przeciwnika chociaż poznam ? - zaśmiał się. - Hiukset. - powiedziałam z łobuzerskim uśmiechem. Moje oczy zabarwiły się na czerwono. <Arran?>

Jeju nowa nie wiedziałem co się tak wszyscy podniecają. Stałem sobie w jak zawsze w kapturze zasłaniającem twarz, oparty o ścianę i obserwowałem, nie było to coś szczególnego nowa jak nowa i tyle. Pociągnąłem nosem by wyczuć jej rasę ale za dużo ludzi. Pomyślałem że ją pośledze poczekam aż będzie sama, lub w mniejszej grupce. Połaziłem nico za nimi w końcu została sama i od razu wyczułem dobrze znany zapach wampira, delikatny anioła i ludzki. Westchnąłem dziwnie żadko widywałem mieszanki, ciekawe jak smakuje. Ale przepraszam nie jestem taki płytki by ją ugryść. Gdy zaspokoiłem ciekawość zmieniłem się w nietoperza ( może to trochę staroświedzkie ale cóż...) i odleciałem na następną lekcje < kto tylko chce?>

[...] - Co to, to nie - zaśmiałem się. - Nie myśl sobie, że tak łatwo się mnie pozbędziesz. Wytworzyłem w myślach więź z Kiarą. Spełniła moje życzenie, a z pleców wyrosła mi para złotych, motylich skrzydeł. Uniosłem się w powietrze i podążyłem za Kanade. Po chwili ją złapałem i pocałowałem. - Lubię Cię - stwierdziłem, patrząc jej w oczy. - I nie pozwolę Ci lecieć samej. Czy tego chcesz, czy nie. - Skrzyła? - spytała zdziwiona. - Moja siostra - odparłem z uśmiechem na ustach. (Kanade?)

[...] Zaśmiałem się, przyciągnąłem Kirę do siebie i objąłem. - O nie, panienko, nie wymigasz się. Liczę na to, że się polubicie - powiedziałem z uśmiechem, zerkając na Kiarę. Posłała mi całusa, którego udałem, że łapię w palce. - Wiesz, Charles, takich mężczyzn jak Ty już nie ma na świecie - odparła Kiara, udając smutek. - Zgadzam się. Wymarły gatunek. - Ostatni przedstawiciel rodu, a jakże szlachetny - zamruczała Kiara, szczypiąc mój policzek. Kira zesztywniała w moich objęciach. Pocałowałem ją w czoło. - Ona tak zawsze. Próbuje Ci pokazać, że na zawsze pozostanę jej, choćby kto inny podbił moje serce. - Bo tak będzie - rzuciła Kiara, udając złość i tupiąc obcasem. Po chwili się roześmiała. - Charles, mógłbyś się zorientować co z moimi rzeczami, pokojem i tym podobne? - No dobrze - westchnąłem, pocałowałem Kirę w policzek i zostawiłem je, zanim zdołała zareagować. (Kiro? Do Kiary? :*)

Wstyd mi było że zapytałam, ale jak ja mówie czasu się nie cofnie. Może jutro z nim pogadam.Po jakiejś godzinie wróciłam do akademii i poszłam spać. Następnego dnia nie wstałam w najlepszym humorze ale zawsze jakimś. Ubrałam się i ospale wyszłam z pokoju. ie byłam aż taka zła z lekcji panowania nad sobą, więc pomyślałam że jak na nią nie pójdę nic się nie stanie. Powoli wyszłam z akademii, a że było jeszcze wcześnie było dość zimno. Załoźyłam kaptur i powoli poszłam nad wodospady. Zobaczyłam tam Andreasa. – Cześć –przywitałam się – Cześć – odparł przez ramię – Właściwie to dlaczego nie chodzisz na lekcjie panowania nad sobą? – zapytałam <Andreas?> Sory ale pisałam na tablecie więc wyszło jak wyszło

Patrzyłam jak wszyscy się wokół mnie tłoczą. Skuliłam się. Poczułam się zagrożona. Nie lubię takich tłumów. Ani zwracać na siebie uwagi. Ale nowa szkoła- nowe życie. Westchnęłam cicho i się wyprostowałam. Potraktowałam tłum jak przeciwnika i stawiłam mu czoła. Słuchałam, co dziewczyny do mnie trajkoczą i śmieją się. Niektóre chłopaki też przyszły, by poznać nową. Nie wydawali się wrogo nastawieni… na razie. Lekko się rozluźniłam, ale mało odzywałam. Może nie będzie tu tak źle…? <Imogen lub ktoś inny, dokończycie?>