Od Imogen- C.D. Soul'a
W oszołomieniu słuchałam chłopaka. Nie mogłam uwierzyć w to co mówi, byłam pewna, że to tylko wyraz pocieszenia, ale i tak jego słowa sprawiały mi dużą przyjemność.
Odchrząknęłam zanim zaczęłam mówić:
-Soul..To, hm... bardzo miłe, że próbujesz mnie pocieszyć. Doceniam to, ale wiem, że to tylko puste słowa.Nie ma we mnie nic wyjątkowego- ciągnęłam zanim zdążył mi przerwać. -Mówisz, że mnie podziwiasz- kłamstwo.Uważasz, że jestem silna- brednie. Sądzisz, że jestem- znów odchrząknęłam lekko zmieszana- ładna- cóż, powinieneś przyjrzeć mi się jeszcze raz.
Dopiero teraz zamilkłam.
-Imogen, ja...
-Nie, proszę. Nie zaprzeczaj,
-Czemu?
-Co?-jego pytanie zbiło mnie z tropu.-Co czemu?
-Czemu mam nie zaprzeczać?
Zatkało mnie. Przez chwilę stałam z rozdziawionymi ustami gapiąc się na niego bez zrozumienia. O co mu chodzi? Przecież powiedziałam czemu.
-Nie rozumiem.
-Czemu sądzisz, że się mylę?-powtórzył z uporem dziecka. Jednak w te chwili nie miał w sobie nic z małego szkraba.
-No, bo...Ja przecież nie jestem ani wyjątkowa, ani skromna czy ładna.
-Ty tak uważasz-stwierdził z uśmiechem.
-A nie jest tak? Wiem jaka jestem. Znam się. Wiem, że popełniam błędy, wiem, że nie wyróżniam się z tłumu, wiem, ze nie jestem... A ty? Ty znasz mnie od góra pół godziny. W ciągu jednej rozmowy nikt nie jest w stanie poznać drugiego człowieka.-westchnęłam ciężko.-Nawet jeśli chciałabym, żeby to wszystko było prawdą, nie ma siły, by tak się stało- dodałam odwracając od niego wzrok. Teraz było mi głupio, że tak dałam ponieść się emocjom. Czy nie mogłabym chociaż raz, tak jak każda inna dziewczyna bez oporu przyjąć komplementu?
"Pewnie uważa mnie za idiotkę"- pomyślałam ze smutkiem.-" Za bardzo się nie myli".
Zatopiona w ponurych rozmyślaniach prawie zapomniałam, że ich obiekt jest tu ze mną. Gdy podszedł do mnie i przytrzymując za podbródek zmusił do spojrzenia w swoje ciemno czekoladowe oczy zaparło mi dech w piersiach. Dosłownie. Poczułam coś dziwnego.. Irytującego, ale również przyjemnego.
<Soul? >
Odchrząknęłam zanim zaczęłam mówić:
-Soul..To, hm... bardzo miłe, że próbujesz mnie pocieszyć. Doceniam to, ale wiem, że to tylko puste słowa.Nie ma we mnie nic wyjątkowego- ciągnęłam zanim zdążył mi przerwać. -Mówisz, że mnie podziwiasz- kłamstwo.Uważasz, że jestem silna- brednie. Sądzisz, że jestem- znów odchrząknęłam lekko zmieszana- ładna- cóż, powinieneś przyjrzeć mi się jeszcze raz.
Dopiero teraz zamilkłam.
-Imogen, ja...
-Nie, proszę. Nie zaprzeczaj,
-Czemu?
-Co?-jego pytanie zbiło mnie z tropu.-Co czemu?
-Czemu mam nie zaprzeczać?
Zatkało mnie. Przez chwilę stałam z rozdziawionymi ustami gapiąc się na niego bez zrozumienia. O co mu chodzi? Przecież powiedziałam czemu.
-Nie rozumiem.
-Czemu sądzisz, że się mylę?-powtórzył z uporem dziecka. Jednak w te chwili nie miał w sobie nic z małego szkraba.
-No, bo...Ja przecież nie jestem ani wyjątkowa, ani skromna czy ładna.
-Ty tak uważasz-stwierdził z uśmiechem.
-A nie jest tak? Wiem jaka jestem. Znam się. Wiem, że popełniam błędy, wiem, że nie wyróżniam się z tłumu, wiem, ze nie jestem... A ty? Ty znasz mnie od góra pół godziny. W ciągu jednej rozmowy nikt nie jest w stanie poznać drugiego człowieka.-westchnęłam ciężko.-Nawet jeśli chciałabym, żeby to wszystko było prawdą, nie ma siły, by tak się stało- dodałam odwracając od niego wzrok. Teraz było mi głupio, że tak dałam ponieść się emocjom. Czy nie mogłabym chociaż raz, tak jak każda inna dziewczyna bez oporu przyjąć komplementu?
"Pewnie uważa mnie za idiotkę"- pomyślałam ze smutkiem.-" Za bardzo się nie myli".
Zatopiona w ponurych rozmyślaniach prawie zapomniałam, że ich obiekt jest tu ze mną. Gdy podszedł do mnie i przytrzymując za podbródek zmusił do spojrzenia w swoje ciemno czekoladowe oczy zaparło mi dech w piersiach. Dosłownie. Poczułam coś dziwnego.. Irytującego, ale również przyjemnego.
<Soul? >
Komentarze
Prześlij komentarz